’s Ochtends vroeg, voor dag en dauw je bed uit, een stuk lopen, tot je bij een plek komt waar je vogels hoopt te ontdekken. Je gaat zitten in alle stilte, je warmt je handen eens goed op en je pakt je verrekijker. Je kijkt en wacht, je wacht en kijkt… En dan zomaar opeens zie je die vogel die je al zo lang hoorde. Je kijkt in stilte en geniet.
Opstaan
Tja, dit is meestal niet de gewone manier van wakker worden. Vaker is dat de wekker die afgaat, een blik op de telefoon voor het eerste nieuws, een douche en dan de dag in. Je aandacht wordt vanzelf de wereld ingezogen. Jenny Odell schrijft in ‘De macht van niets doen’ een kritiek op de krachten die om onze aandacht strijden. Opgegroeid in Silicon Valley zoekt ze naar plekken van stilte, plekken en momenten die haar helpen om los te komen van de aandachtseconomie. Een van de beelden die ze hierbij gebruikt is de aandacht van het vogelkijken. Het zien van de kleine dingen. Zij is niet de eerste die deze metafoor gebruikt.