Deze zomer midden in New York, een hotel vlak bij Times Square. Wat een indrukken! Altijd mensen, altijd geluiden, altijd lichten. Nooit is het stil. De airco’s gaan dag en nacht door alsof er een stoepstofzuiger naast je bed staat. Wat verlangde ik naar stilte, naar rust om me heen.
Iemand schetste ons leven en dat herken ik wel: het is altijd lawaaierig, het is vol met mensen, we zijn druk met onze bezigheden, we leven vaak met spanning enz.
Stilte: is dat er nog?
Eenmaal thuis zocht ik een moment van rust. En daar begonnen de wegwerkers met hun drilboren… Weg rust. Ik googelde op noise cancelling headphones… zou dat helpen?
Ik ontdekte: het lukt me niet af te sluiten van die geluiden. Wat gebeurt er in mezelf? Ik ontdekte onrust, geluid, stemmen, storm, in mezelf… Misschien herken je dat wel: juist als je stil wil worden ontstaat er storm.
In Marcus 6: 46-50 lees je dat Jezus heeft veel meegemaakt, Hij hoort van de dood van Johannes en wil even alleen zijn. Plotseling staan er 5000 mensen voor zijn neus die naar hem willen luisteren en wordt er een mega picknick georganiseerd. Daarna neemt Jezus de tijd om de berg op te gaan om te bidden, ver weg van het geroezemoes van de drommen mensen.
Hij loopt, klimt tot Hij moe genoeg is, zijn hoofd leeg genoeg om God te ontmoeten. Stilte, rust, zijn bij God. Zijn verhalen vertellen aan zijn Vader tot het moment dat er niets meer te vertellen valt en het stil wordt. Dat is contemplatie, zijn bij zijn Vader, gezien worden door zijn Vader, het is goed. Ze vallen stil, ze vallen samen.
Wat als je zelf stil wordt? Dan kun je vrede ervaren, merken dat er iemand is die je in je ogen kijkt en zegt: Ik hou van jou, dan mag je zijn bij God. Van U en mij vraagt het om stil te vallen, alleen te zijn, te zijn in het moment. En dat is oefenen.
Je ontdekt: God is er al, en ik hoorde Hem niet. Ik was er zelf niet, misschien wel met mijn lijf, niet met mijn aandacht.
Als we stil worden en luisteren, doet God vol liefde zijn werk in ons: helpt ons op te ruimen wat weg kan, zet in het licht wat te lang in het donker stond, maakt schoon wat onder het stof is geraakt. Zo vormt die stilte – het zijn bij God- ons. Als je gewoon raakt met deze stilte, dan neem je deze stilte ook mee in je dagelijks leven, in je manier van doen, in omgaan met mensen om je heen. Zo zal stilte je alles leren.
Een ander moment in de vakantie. Op IJsland in een lavatunnel. Daar stonden we met zo’n 20 mensen, al pratend en kijkend, de hoofdlampen aan, foto’s maken, zien wat er te zien is. De gids vertelde dat zij het licht uit ging doen. Onze hoofdlampen uit. Donker. Geen hand voor ogen. Stoppen met praten. We hoorden de stilte: druppels water die langzaam naar beneden vielen.
Wat hoor jij in de stilte?