Skip to content

Nomade

Eindelijk een week gewoon thuis, geen fratsen als een leidersconferentie, een kloosterretraite met best een intensief programma, vergaderen in Beirut en Pasen in Engeland. Mooie en intensieve ontmoetingen met elke keer weer andere mensen. Terug uit Beirut duurt het even om te landen. Na veel onderweg is thuis zijn ook een keer lekker. Gewoon thuis, zelfs alle avonden. Dat is lang geleden! En volgende week is al weer de volgende tweedaagse.

Waar is je ziel?

Ben je al geland? Waar is je ziel? Zo maar wat vragen die mensen stellen en ik mezelf ook stel 😉. En onderweg zijn is meer dan in de trein, auto, vliegtuig of op de boot zitten. Intussen maak ik ook hele reizen in mijn geloofsweg, in mezelf, in gesprek met anderen, in ontmoeting met mensen in verschillende culturen en dan gebeurt er veel.

‘Nomaden zijn altijd in het midden’ schrijft Claire Parnet… Zij hebben geen vaste locatie, ze gaan van plek naar plek, altijd vertrekkend, altijd arriverend. ‘Er is geen startpunt net zoals er geen doel is om te bereiken’ stelt Derneuze, elke plek van arriveren, is een plek van vertrekken.

(uit Volf, Exclusion and Embrace p. 40).

Dat komt binnen, op de een of andere manier herken ik me hier in. Dit is wat er gebeurt in het reizen, wat versterkt wordt door de reis die ik in en met mezelf maak. Wat is eerst? 😉 Altijd onderweg, af en toe een pleisterplaats, een plek, een moment om rust te vinden. Wat zegt dit over de weg van het leven gaan? Merton verwoord het zo:

Heer, mijn God,
Ik weet niet waar ik heen ga.
Ik ken de weg niet die voor me ligt.
Ik kan niet met zekerheid zeggen
waar hij zal eindigen.

Ook ken ik mezelf niet echt,
en als ik denk dat ik Uw wil volg,
dan betekent dit nog niet
dat ik dat ook werkelijk doe.

Thomas Merton

Toen ik deze tekst van Merton – die nog wat langer is – een keer op Facebook postte kreeg ik acuut meelevende berichtjes, alsof er iets ergs gebeurd zou zijn. 🙄 Dat absoluut niet. Het geeft juist vrijheid, bewegingsruimte en verwachting. En ja, het vraagt flexibiliteit en dat is een mooi leerpunt. En nee, het voelt niet rusteloos. Als we in beweging blijven laten we onze rollen, ons ego, onze vooronderstellingen en zekerheden los. We ontvangen nieuwe perspectieven, ideeën en worden ons bewust dat we deel zijn van een groter geheel.

Leven van wat komt

Elke dag opnieuw is een dag om te leven, elke dag opnieuw is er een weg om te gaan. Elke keer opnieuw mede nomaden en soms ook een dag alleen of eenzaam. En nee, hoe deze weg zal zijn weet ik niet. Hoe mijn of jouw leven er volgend jaar uit ziet? Geen idee. Dat is verrassend, kan mee of tegenvallen, dat is ook Leven van wat komt.

Mijn ziel is nog onderweg

En onderweg en thuis? Vertrekken en aankomen? Een collega vertelde het verhaal van een trekking: Nog even goed doorlopen, nog een paar dagen, dan zijn we er, dan blijven we goed op schema. Nee, vertelt de gids voorzichtig, we moeten nu stoppen, hier blijven. Waarom niet? Het weer is goed, we zijn niet moe, we kunnen prima verder. Nee, zegt de gids nog een keer: ‘Ik ben nog niet hier, mijn ziel is nog niet hier’. Een paar dagen verder is het zover, de rugzakken worden gehesen: onze ziel is er weer, laten we verder gaan. Ze vertrekken!

Thuis zijn

Dat is thuis zijn ten diepste. De tijd nemen om te wachten op je ziel. En dat is dus absoluut iets anders dan gehaast rondrennen. Wel onderweg zijn. Dat is een nomade zijn, thuis en onderweg. Aankomen en vertrekken. De weg van je leven stap voor stap gaan.

Foto: Oekraïne, september 2018