Skip to content
labyrint

Labyrint

Heb je wel eens een labyrint gelopen? Met je blote voeten door het gras of het zand. Voor mij is dit elke keer weer een bijzondere tocht. Een weg naar binnen, soms met een vraag of een worsteling, soms heel open. Juist omdat het zo fysiek is en je er met al je zintuigen bij betrokken bent gebeurt er veel. Laat je maar verrassen. 

In een labyrint ga je de weg naar binnen. Het is geen directe en doelgerichte weg, maar het is stap voor stap een langzame, vragende weg gaan. In het naar binnen gaan omcirkel je het midden, je raakt langzamerhand dichterbij, om dan als je er bijna bent, weer naar buiten te bewegen. Cirkelbewegingen die er dan op lijken dat je er niet komt, dat de vraag waarmee je dit labyrint in gaat niet tot iets leidt.

Het is een weg die naar binnen gaat, om dan opeens weer naar buiten te gaan, een weg die verschillende perspectieven verkent, opeens 180 graden draait enz. Een weg die je zelf gaat, een weg die verwondering geeft en waarin je dieper kan schouwen, kan zoeken naar die heilige ruimte, verrijkende perspectieven kan ontdekken om opeens aan te komen in het midden. Een open, lege ruimte, een ontmoeting met de Ene, geraakt zijn.

Een labyrint is geen doolhof, er zijn geen doodlopende wegen. Er is een weg naar binnen, naar het centrum. Er is een weg naar buiten, beide dezelfde wegen. En in dat midden ervaar je de lege ruimte, de plek van ontmoeting.

Een labyrint wordt zo gezien als een symbolische reis naar een ontmoeting met God. Een labyrint wandelen neemt tijd, tijd om te reflecteren op je relatie met God, met jezelf, met je naaste. Er is ruimte voor stilte, voor bezinning, voor meditatie. Het geeft je gelegenheid stil te staan bij je leven, de paden die je gelopen hebt, de wegen die voor je liggen. En intussen loop je met je hele lijf in het labyrint. 

Mensen lopen het labyrint langzaam en aandachtig, als een loopmeditatie, als contemplatie en reflectie, als een spirituele oefening, als een soort van pelgrimage.

Labyrinten zijn er al eeuwen en komen in verschillende culturen in verschillende vormen voor. Zo ook in kathedralen. Daar werden ze een symbool voor het gaan van de weg, de weg van de ziel door het leven.

Een labyrint kun je zelf maken, simpel op papier, als een labyrint wat je met je vingers volgt. In sommige plaatsen, zoals in Arnhem, is er een labyrint wat je kunt lopen. In het voorjaar ga ik daar graag met je op weg. Ook kun je zelf een labyrint leggen met touwen, of maken in het zand. Ervaar het maar eens.

Wil je een labyrint workshop met een groep doen? Dan verzorg ik graag die workshop met jullie.