Skip to content

Labyrint als weg naar binnen en naar buiten

Een serie van 4 blogs over de geestelijke weg- vandaag deel 2. 

Lopen in een labyrint, symbool voor een weg naar binnen, naar God in mij is, is gaan op een langzame weg, een vragende weg. Een weg met momenten waarop ik stil sta, om mij heen kijk. Waarbij ik dan omdraai, een nieuw perspectief zie en mijn weg naar binnen vervolg. Het mooie van een labyrint is dat het geen doolhof is, dat er geen wegen zijn die doodlopen, maar dat de weg die je inslaat altijd weer richting vindt. In mijn leven kan ik van die momenten hebben dat ik het gevoel heb dat mijn weg doodloopt, dat ik weinig contact met God ervaar of dat dingen die ik doe of waar ik naar verlang vastlopen. Dat ik een blokkade ervaar, een doodlopende weg. Achteraf (soms lang erna) wordt dan helder dat het geen doodlopende weg was. Maar dat ik wel stil werd gezet op een punt wat er toe deed. Een wisseling van richting in het labyrint. Misschien geen wisseling van richting, nog steeds op weg naar hetzelfde doel, wel een wisseling van perspectief, een nieuwe situatie, een weg verder.

Een labyrint staat zo symbool voor mijn hele levensweg, mijn weg naar binnen, naar God toe. Maar ook in kleinere zin: in een biddend lopen van het labyrint met een specifieke vraag. In mijn leven wat een binnen en buiten heeft: contemplatie en actie, eb en vloed. Die beweging zit ook in het labyrint. Je blijft niet in die binnenste ruimte. Dat zegt ook iets over intimiteit met God: Hij is er, ik ben er niet altijd.

Het labyrint is met goud gel gemaakt, een heilige weg, en tegelijk uit de losse pols, met bredere en dunnere randen en smallere en bredere paden. That’s life! Over het labyrint heen is de collage geplakt. Het binnenste van het labyrint is weer zichtbaar gemaakt. Een plek die opschijnt. Mijn vingerafdrukken, of toch die van Iemand anders op de weg. Tegelijk is de geestelijke weg in het dagelijks leven vaak niet zo zichtbaar. Wel voelbaar, tastbaar aanwezig in de wijzing van de Wezer. Dat is het reliëf van het labyrint wat tastbaar aanwezig is op de collage, op de foto zie je het er een beetje doorschijnen. Niet in harde kaders, wel in sporen die worden achtergelaten, paadjes die gevormd zijn.

U was er al
voordat ik begon te zijn
U legde de basis voor mijn bestaan
Of ik nu met of zonder U wilde leven

Een tekst die ik op de envelop heb geschreven en vertrouwen in God verwoord. Hij was er al. Groter en eerder dan ik. Stevige basis van mijn leven, veilige bedding. Ik volg, hoewel dat niet perse hoeft. Daarmee is Hij zowel bron als richting. Al-Tijd.

Volgende week meer over de collage.