Daar sta ik dan op Holy Island. Na een tocht door het water en de klei. Met de zon op mijn gezicht en de wind langs m’n armen. Aan de kust om de beloften te vernieuwen. Er zijn er meer zo gek als ik, daar op het strand. Ook dit jaar beschikbaar zijn, ook dit jaar kwetsbaar zijn. Wandelend op oude wegen als we ons opnieuw op Liefde richten. Nieuwe paden en waymarks ontdekken. Zelf een waymark – een voorbeeld – zijn. Oeps… Met vallen en opstaan. Een paar fragmenten uit de liturgie raken me:
Help me verder te reizen dan wat ik gewend ben, naar het onbekende.
Geef me geloof oude wegen te verlaten en laat me verse grond met Jou aanbreken.Als we het opkomende tij zien, weten we dat we een keuze moeten maken, om te blijven of te gaan met het tij. Met het tij valt niet te onderhandelen. Op welke kust wil ik zijn? In ieder geval niet daar waar het water tot aan mijn lippen staat. We kiezen, bewegen vooruit, laten opties los, en creëren ruimte voor wat gaat komen.
Als andere opties verdwijnen en we kiezen voor de weg die ons roept, laten we dan die dingen loslaten die ons neerdrukken, veroordelende gedachten en gedrag wat ons niet meer past. Laten we ons hart openen, open om te horen, open om nieuwe beelden te ontvangen, open om nieuwe uitdagingen te omarmen, te leren van anderen, nieuwe dingen te creëren, tijd maken voor nieuwe vrienden, moedig te blijven bidden op verschillende plekken.
We staan op kruispunten waarop iets nieuws staat te gebeuren.
Wat laat ik los, waar sta ik voor open? Het is tijd om het keurige en keurende achter me te laten, open te staan voor het kleurige en kleurrijke wat zich aandient. In mezelf, in God, in de ander. Benieuwd naar wat komen gaat!
Sta op de kruispunten en kijk
Vraag naar de oude wegen
Vraag waar de goede weg gaat
Wandel daarin en vind rust voor je zielEn wanneer je links af gaat
En wanneer je rechts af gaat
Zal je een stem horen die zegt
Dit is de wegJim Bailey