Een kleine groep mensen wandelt door Zijpendaal, ze genieten van het weer, ze genieten van een stille zaterdagochtend ergens half mei. Zo maar, ergens in de Corona tijd waarin we weer mogen buitensporten. We staan stil in het gras op de Gulden Bodem, ruim plek, de wind door onze haren en luisteren naar een gedicht uit 1953, wat nu opnieuw actueel is. En wat in de weken erna aan actualiteit wint.
De groeiende rand
Kijk goed naar de groeiende rand.
Overal om ons heen zijn werelden aan het sterven
en worden nieuwe werelden geboren:
overal om ons heen is leven aan het sterven
en wordt leven geboren.
Het fruit rijp aan de boom,
de wortels zijn stilletjes aan het werk in het donker van de aarde.
Er zal een tijd zijn wanneer er nieuw leven, frisse bloesem en groen fruit zal zijn.
Dat is de groeiende rand!
Het is de extra adem van de uitgeputte long,
het enige wat nog geprobeerd kan worden als al het andere gefaald heeft,
het is de oprichting van het leven als
vermoeidheid de overhand neemt bij alle inspanningen.
Dit is de basis van hoop in momenten van wanhoop,
de stimulans om door te gaan als tijden uit de hand lopen
en de mensen hun drijfveren hebben verloren,
de bron van vertrouwen wanneer werelden neerstorten
en dromen verbleken tot as.
De geboorte van een kind
het meest dramatische antwoord van het leven op de dood –
dat is de groeiende rand die belichaamd wordt.
Kijk goed naar de groeiende rand!
Howard Thurman
Meditations of the heart, 1953,
origineel: The growing edge
Sterven en geboren worden, dood en leven. Je ziet het om je heen als iets wat bij het leven hoort in winter en voorjaar, als iets wat tegen alles in gaat als je onrecht of geweld zie in de wereld. Misschien keek Howard Thurman, theoloog, mensenrechtenactivist en dichter er zo ook naar. Boeiende man, hieronder ‘The growing edge’. Hier een ander gedicht en korte bio.