Skip to content

Zoete liefde

Drie dagen in Abdij Koningshoeven, meedoen met het ritme van de gebeden. De vroegste viering gaat aan mij voorbij, avondmens als ik ben. Wel midden in de nacht de klokken horen en nog even denken, zal ik dan maar. Maar nee, ik keer me nog een keer om en slaap verder. Overdag veel intense momenten, terugkijken op mijn biografie, teksten samen lezen en er op kauwen. Een van die teksten is een deel uit het visioen van Julian of Norwich. Onderstaande woorden jeuken vooral. Niet allemaal, een paar…

Zo kostbaar is immers de liefde van de Allerhoogste voor onze ziel, dat dit de kennis van al wat schepsel is te boven gaat. Anders gezegd: geen schepsel ter wereld kan weten hoe diep, hoe zoet en hoe teder onze Schepper ons bemint.

Julian of Norwich, eerste visioen, hoofdstuk 6

Zoet, teder en beminnen. Drie woorden die bij mij allerlei associaties oproepen. Teder, daar kan ik wel wat mee. Dat is zacht, bewegelijk, tastbaar, voelbaar, als een veertje wat langs m’n huid gaat, iemand die me teder aanraakt of in de ogen kijkt. Teder voelt wederkerig, het is aanraken en aankijken, contact maken. Menselijk, vol compassie. Maar zoet en beminnen, zijn dat woorden die ik voor de liefde van God voor mij zou gebruiken? Is dat niet te zoetsappig, te dichtbij, te menselijk? Wat vraagt dit van mij om me zo te laten liefhebben? Kwetsbaar, afhankelijk overgave. Voelt niet stoer of stevig. Te ingewikkeld!

Naar buiten
wandelen door weilanden
richting het bos.

Opeens breekt de zon door,
ik voel de stralen van
de zon op mijn gezicht.
Warmte, gloed, licht
op mijn gelaat.

De geur van vers gemaaid gras.
De wind streelt zacht langs mijn huid,
een lichte bries door mijn haren.

Bemind door God.
Met mijn ogen dicht
geef ik me hier aan over.

Mos groeit op beton,
zoete geur van bloemen
in allerlei kleuren.

Ingeborg te Loo

Zoet, de smaak van wat goed is, geen bittere smaak. Geen zilt water, zoet water geeft leven. Zoet, in de woestijn waar de Allerhoogste zoet smakend manna te eten geeft en het bittere water zoet en vitaal maakt.

Meer blogs met teksten van Julian of Norwich

Foto: Abdij Koningshoeven maart 2019